ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮರಣ ಶಾಸನ: ವಿಕಸಿತ ಭಾರತ ಶಿಕ್ಷಣ ಅಧಿಷ್ಠಾನ ಮಸೂದೆ – 2025

ಸಂಪಾದಕೀಯ ಲೇಖನ

ಸಂಸತ್ತಿನ ಚಳಿಗಾಲದ ಅಧಿವೇಶನವು ಮುಕ್ತಾಯದ ಹಂತ ತಲುಪಿದೆ. ಈ ಬಾರಿ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಗದ್ದಲಗಳ ನಡುವೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಭಾರತದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಮತ್ತು ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬೆನ್ನುಮೂಳೆಯನ್ನೇ ಮುರಿಯುವಂತಹ ಮಸೂದೆಯೊಂದನ್ನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಮಂಡಿಸಿದೆ. ಅದೇ ‘ವಿಕ್ಸಿತ್ ಭಾರತ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಅಧಿಷ್ಠಾನ ಮಸೂದೆ’ (VBSA – 2025). ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ‘ಸುಧಾರಣೆ’ಯಂತೆ ಕಂಡರೂ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇದು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕೇಂದ್ರೀಕರಣ, ಶಿಕ್ಷಣದ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಸಮಾಧಿಯಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಕೇವಲ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಪುನರ್ರಚನೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ಮೂರ್ಖತನವಾದೀತು; ಇದೊಂದು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಮತ್ತು ರಚನಾತ್ಮಕ ದಾಳಿಯಾಗಿದೆ.

ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ, ಹಾಗೂ ಸಮಗ್ರ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಈ ಮಸೂದೆಯು ಒಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ತಿರುವಾಗಿದೆ. 2018ರಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ ವಿರೋಧದ ಕಾರಣದಿಂದ ಕೈಬಿಡಲಾದ ‘ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಆಯೋಗ’ (HECI) ಮಸೂದೆಯನ್ನೇ ಹೊಸ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ, ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಠೋರವಾದ ನಿಯಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಸರ್ಕಾರ ಹವಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇದು ರಾಜ್ಯಗಳ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಯನ್ನು ನಾಶಮಾಡಿ, ಅಧಿಕಾರವನ್ನೆಲ್ಲ ನವದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಹುನ್ನಾರವಾಗಿದೆ.

ಈ ಮಸೂದೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಆಘಾತಕಾರಿ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಭಾರತದ ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೇಲಿನ ನೇರ ದಾಳಿ. ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದ ಪ್ರಕಾರ ‘ಶಿಕ್ಷಣ’ವು ಸಮವರ್ತಿ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಭಾರತದಂತಹ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ದೇಶದಲ್ಲಿ, ಬಹುಭಾಷೆಗಳು, ಬಹುಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಅಗತ್ಯಗಳು ಭಿನ್ನವಾಗಿರುವಾಗ, ಏಕರೂಪದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಆದೇಶದ ಮೂಲಕ ದೇಶವನ್ನು ಆಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸಂವಿಧಾನ ಶಿಲ್ಪಿಗಳ ಆಶಯವಾಗಿತ್ತು.

ಆದರೆ, ವಿಬಿಎಸ್‌ಎ ಮಸೂದೆಯು ಯುಜಿಸಿ (UGC), ಎಐಸಿಟಿಇ (AICTE) ಮತ್ತು ಎನ್‌ಸಿಟಿಇ (NCTE) ಕಾಯ್ದೆಗಳನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಿ, ಅವುಗಳ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ‘ವಿಕ್ಸಿತ್ ಭಾರತ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಅಧಿಷ್ಠಾನ’ ಎಂಬ ಬೃಹತ್ ಏಕಶಿಲಾ ಪ್ರಾಧಿಕಾರವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿದೆ. ವೈದ್ಯಕೀಯ ಮತ್ತು ಕಾನೂನು ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿಯಂತ್ರಣ, ಮಾನ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಗುಣಮಟ್ಟ ನಿರ್ಧಾರ ಈ ಒಂದೇ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರಲಿದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕರ್ನಾಟಕದಂತಹ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಇದು ಮರಣದಂಡನೆಯಿದ್ದಂತೆ. ಈ ಮಸೂದೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ಆಯೋಗದ ಬಹುತೇಕ ಸದಸ್ಯರು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ನೇಮಕಗೊಂಡವರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಠರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಕೇವಲ ಸಾಂಕೇತಿಕ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯವನ್ನು (Rotational Basis) ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ರಾಯಚೂರಿನ ಹಳ್ಳಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಅಗತ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಜಗತ್ತಿನ ಅಗತ್ಯಗಳು ಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ ಎಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ ಈ ಮಸೂದೆಯ ಕರಡುದಾರರಿಗೆ ಇದ್ದಂತಿಲ್ಲ. ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಒಬ್ಬ ಅಧಿಕಾರಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾಗದ ಕಾಲೇಜಿನ ಪಠ್ಯಕ್ರಮ ಮತ್ತು ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವುದು ಒಕ್ಕೂಟ ತತ್ವದ ಅಣಕವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು?

‘ಅನುದಾನದ ಅಂತ್ಯ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ಉಸಿರುಗಟ್ಟುವಿಕೆ‘

ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಬದಲಾವಣೆ ಎಂದರೆ ‘ಅನುದಾನ’ (Grant) ಎಂಬ ಪದದ ಕಣ್ಮರೆ. ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿ ಗ್ರಾಂಟ್ಸ್ ಕಮಿಷನ್ (UGC)ನ ವಿಶೇಷತೆಯೇ ಅದು ನಿಯಂತ್ರಣದ ಜೊತೆಗೆ ಅನುದಾನ ನೀಡುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನೂ ಹೊಂದಿತ್ತು. ಈ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಯು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಿಗೆ ಸರ್ಕಾರದ ರಾಜಕೀಯ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವಿಲ್ಲದೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಿತ್ತು.

ಆದರೆ, ವಿಬಿಎಸ್‌ಎ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಯಂತ್ರಕ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ ಅನುದಾನ ನೀಡುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಹಣಕಾಸಿನ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಚಿವಾಲಯಕ್ಕೆ ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆಯಲ್ಲ; ಇದೊಂದು ನಿಯಂತ್ರಣದ ಅಸ್ತ್ರ. ಯಾವಾಗ ಅನುದಾನವು ಸಚಿವಾಲಯದ ಮರ್ಜಿಗೆ ಒಳಪಡುತ್ತದೆಯೋ, ಆಗ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಉಳಿಯಬೇಕಾದರೆ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ತಲೆಬಾಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಈಗಾಗಲೇ ನಾವು ‘ಅನುದಾನ’ ಆಧಾರಿತ ಮಾದರಿಯಿಂದ ‘ಸಾಲ’ ಆಧಾರಿತ ಮಾದರಿಗೆ (HEFA – Higher Education Financing Agency) ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು ತಮ್ಮ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಲ ಪಡೆಯಬೇಕು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ತೀರಿಸಲು ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಆದಾಯವನ್ನು ಗಳಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ. ಸರಳ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ‘ಆಂತರಿಕ ಆದಾಯ ಗಳಿಕೆ’ ಎಂದರೆ ಫೀಸ್ ಹೆಚ್ಚಳ ಎಂದೇ ಅರ್ಥ. ಶಿಕ್ಷಣದ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಸರ್ಕಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ತಲೆಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯನ್ನು ಒಬ್ಬ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ನಾಗರಿಕನನ್ನಾಗಿ ನೋಡುವ ಬದಲು, ಒಂದು ಸೇವೆಯ ‘ಗ್ರಾಹಕ’ನನ್ನಾಗಿ ನೋಡುವ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ತಂತ್ರವಾಗಿದೆ.

ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಸಮಾಧಿ ಮತ್ತು ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ

ಸದ್ಯ ಈ ಮಸೂದೆಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು ಹೇಳುವ ‘ಗುಣಮಟ್ಟ’ ಮತ್ತು ‘ಶ್ರೇಷ್ಠತೆ’ಯ ಮಾತುಗಳು, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಶಿಕ್ಷಣದಿಂದ ಹೊರಗಿಡುವ ತಂತ್ರಗಳಾಗಿವೆ. ಶಿಕ್ಷಣವು ದುಬಾರಿಯಾದಾಗ ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾದಾಗ, ಅದರ ಮೊದಲ ಬಲಿಪಶುಗಳು ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿ (SC), ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡ (ST), ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳು (OBC) ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು.

ಪ್ರಸ್ತುತ ಭಾರತದ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಗಂಭೀರತೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಲ್ ಇಂಡಿಯಾ ಸರ್ವೆ ಆನ್ ಹೈಯರ್ ಎಜುಕೇಶನ್ (AISHE 2021-22) ಪ್ರಕಾರ ಭಾರತದ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಒಟ್ಟಾರೆ ದಾಖಲಾತಿ ಪ್ರಮಾಣ (GER) 28.4% ರಷ್ಟಿದೆ. ಆದರೆ ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ (SC) ಈ ಪ್ರಮಾಣ 26.6%. ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡಗಳಿಗೆ (ST) ಇದು ಇನ್ನೂ ಕಡಿಮೆ, ಕೇವಲ 21.2%. ಮುಸ್ಲಿಂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಸ್ಥಿತಿಯಂತೂ ಇನ್ನೂ ಆತಂಕಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ದಾಖಲಾತಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 8% ರಷ್ಟು ಕುಸಿತ ಕಂಡಿದೆ. 2019-20ರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 21 ಲಕ್ಷವಿದ್ದ ಮುಸ್ಲಿಂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ, 2021-22ರ ವೇಳೆಗೆ 19 ಲಕ್ಷಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದೆ.

ಈ ಕುಸಿತ ಆಕಸ್ಮಿಕವಲ್ಲ. ಇದು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ, ಸ್ಕಾಲರ್‌ಶಿಪ್‌ಗಳ ರದ್ದತಿ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮೌಲಾನಾ ಆಜಾದ್ ಫೆಲೋಶಿಪ್ ರದ್ದು) ಮತ್ತು ಏರುತ್ತಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣದ ವೆಚ್ಚದ ಪರಿ‍ಣಾಮವಾಗಿದೆ. ವಿಬಿಎಸ್‌ಎ ಮಸೂದೆಯು ಈ ಕಂದಕವನ್ನು ಇನ್ನೂ ಆಳವಾಗಿಸಲಿದೆ. ಏಕರೂಪದ ‘ದಕ್ಷತೆ’ಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮೀಸಲಾತಿ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವ, ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುವ ಕೇಂದ್ರೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಯು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗಲಿದೆ.

ಈ ಮಸೂದೆಯು ಕೇವಲ ಐಐಟಿ, ಐಐಎಂನಂತಹ ‘ತಾರಾ ವರ್ಚಸ್ಸಿನ’ (Stardust Institutions) ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ದಲಿತ, ಬಹುಜನ ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ರಾಜ್ಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಿ ಕಾಲೇಜುಗಳು ಅನುದಾನವಿಲ್ಲದೆ ಸೊರಗಲಿವೆ. ಶ್ರೀಮಂತರಿಗೆ ವಿಶ್ವದರ್ಜೆಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಬಡವರಿಗೆ ಕೇವಲ ಕೌಶಲ್ಯ ಆಧಾರಿತ ತರಬೇತಿ ಎಂಬ ಎರಡು ಹಂತದ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಇದು ಸೃಷ್ಟಿಸಲಿದೆ.

ಕೇಸರೀಕರಣದ ಹುನ್ನಾರ ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಹರಣ

ವಿಬಿಎಸ್‌ಎ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಜಕೀಯ ಸನ್ನಿವೇಶದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿ ಪದೇ ಪದೇ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗುವ “ಭಾರತೀಯ ಜ್ಞಾನ ಪರಂಪರೆ” (Bharatiya Knowledge Systems) ಎಂಬುದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ದೇಶಪ್ರೇಮದಂತೆ ಕಂಡರೂ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಹೇರುವ ಸಾಧನವಾಗಿದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮನೋಭಾವ, ತಾರ್ಕಿಕ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಗುಣವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಬದಲು, ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಇತಿಹಾಸವೆಂದು ಬಿಂಬಿಸುವ, ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಿರುಚುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ನಾವು ಈಗಾಗಲೇ ನೋಡಿದ್ದೇವೆ. ಈಗ ‘ಸ್ಟ್ಯಾಂಡರ್ಡ್ಸ್ ಕೌನ್ಸಿಲ್’ (ಮಾನದಂಡಗಳ ಮಂಡಳಿ) ಮೂಲಕ ಪಠ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಸರ್ಕಾರವು ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನೇ ‘ಜ್ಞಾನ’ ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ.

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ, ಚರ್ಚೆ ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಯ ಕೇಂದ್ರಗಳಾಗಿರಬೇಕು. ಆದರೆ ಈ ಮಸೂದೆಯು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರದ ಆಜ್ಞೆ ಪಾಲಿಸುವ ವಿಧೇಯ ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಅಗ್ಗದ ಕಾರ್ಮಿಕರನ್ನು ತಯಾರಿಸುವ ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳನ್ನಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಹೊರಟಿದೆ. ಜಾತಿ ಪದ್ಧತಿ, ಕೋಮುವಾದ ಅಥವಾ ಆರ್ಥಿಕ ನೀತಿಗಳ ವಿರುದ್ಧದ ಸಂಶೋಧನೆಗಳಿಗೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಮಾನ್ಯತೆ ಸಿಗುತ್ತದೆಯೇ? ಅಥವಾ ಅವುಗಳನ್ನು ‘ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಾನದಂಡ’ಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವೆಂದು ದಂಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಎಂಬುದು ಗಂಭೀರ ಪ್ರಶ್ನೆ.

ದಂಡದ ಭಯ ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿ ದರ್ಪ

ಈ ಮಸೂದೆಯು ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಗಾವಲು ಇಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿದರೆ 10 ಲಕ್ಷದಿಂದ 5 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳವರೆಗೆ ದಂಡ ವಿಧಿಸುವ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚುವ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಪ್ರಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಖಾಸಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಮಾಫಿಯಾದವರು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಮೂಲಕವೋ ಅಥವಾ ಹಣದ ಬಲದಿಂದಲೋ ಈ ನಿಯಮಗಳಿಂದ ಪಾರಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯದ ಕೊರತೆ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಾಪಕರ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ಸರ್ಕಾರಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಈ ‘ಗುಣಮಟ್ಟದ ಮಾನದಂಡಗಳು’ ಮರಣ ಶಾಸನವಾಗಲಿವೆ.

ಕೇಂದ್ರೀಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿಯೇ 2023ರ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ 6,000ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಬೋಧಕ ಹುದ್ದೆಗಳು ಖಾಲಿ ಇದ್ದವು. ರಾಜ್ಯ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಖ್ಯೆ ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡದಿದೆ. ಸರ್ಕಾರ ಮೊದಲು ಖಾಲಿ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಭರ್ತಿ ಮಾಡಿ, ಸೂಕ್ತ ಅನುದಾನ ನೀಡುವ ಬದಲು, “ಗುಣಮಟ್ಟವಿಲ್ಲ” ಎಂಬ ನೆಪವೊಡ್ಡಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ದಂಡ ವಿಧಿಸಲು ಹೊರಟಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಹಸಿವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವವನಿಗೆ ಊಟ ನೀಡುವ ಬದಲು, “ನೀನು ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ” ಎಂದು ದಂಡ ವಿಧಿಸಿದಂತಿದೆ ಈ ಕ್ರಮ.

ವಿಕ್ಸಿತ್ ಭಾರತ್ ಶಿಕ್ಷಣ ಅಧಿಷ್ಠಾನ ಮಸೂದೆ – 2025 ಎಂಬುದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ನಾಶಮಾಡುವ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿದೆ. “ಹಗುರ ಆದರೆ ಬಿಗಿ” (Light but Tight) ಎಂಬ ನೀತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ, ಖಾಸಗಿ ಲಾಭಕೋರರಿಗೆ ‘ಹಗುರ’ವಾದ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಹಾಗೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಚಳುವಳಿಗಳಿಗೆ ‘ಬಿಗಿ’ಯಾದ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಹೇರಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಇದು ಕೇವಲ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ವಿಷಯವಲ್ಲ; ಇದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಳಿವು ಉಳಿವಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಸಮುದಾಯ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಂಘಟನೆಗಳು, ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಪೋಷಕರು ಈ ಮಸೂದೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಒಗ್ಗೂಡಬೇಕಿದೆ. “ಅಭಿವೃದ್ಧಿ”ಯ ಮುಖವಾಡದ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ “ವಿನಾಶ”ವನ್ನು ನಾವು ಗುರುತಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಯಸುವುದೇನು?:

1. ವಿಬಿಎಸ್‌ಎ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ತಕ್ಷಣವೇ ಹಿಂಪಡೆಯಬೇಕು.

2. ಯುಜಿಸಿಯನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಅನುದಾನ ನೀಡುವ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆಯನ್ನು ಮರುಸ್ಥಾಪಿಸಬೇಕು.

3. ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಜಿಡಿಪಿಯ 6% ರಷ್ಟು ಅನುದಾನವನ್ನು ಮೀಸಲಿಡಬೇಕು (ಸಾಲದ ರೂಪದಲ್ಲಲ್ಲ, ನೇರ ಅನುದಾನವಾಗಿ).

4. ರಾಜ್ಯಗಳ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯಬೇಕು.

5. ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಲು ರೋಸ್ಟರ್ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಪಾಲಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ/ಹಿಂದುಳಿದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸ್ಕಾಲರ್‌ಶಿಪ್‌ಗಳನ್ನು ಪುನರಾರಂಭಿಸಬೇಕು.

ಶಿಕ್ಷಣ ಎಂಬುದು ಮಾರಾಟಕ್ಕಿರುವ ಸರಕಲ್ಲ, ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನ ಹಕ್ಕು. ಈ ಹಕ್ಕನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾವು ಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿರೋಧಿಸಬೇಕಿದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಬರುವ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಶ್ರೀಮಂತರ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವರ್ಗದವರ ಸ್ವತ್ತಾಗಿ, ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಬಡವರು ಮತ್ತು ದಲಿತರು ಅಕ್ಷರದಿಂದ ವಂಚಿತರಾಗುವ ಕಾಲ ದೂರವಿಲ್ಲ. ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ ಈಗ ಬಂದಿದೆ.